Een goede ouder ben je niet ‘zo maar’
De verandering
Het eerste kind dat je krijgt maakt je als ‘stel’ in een keer ‘ouders’. Je ‘vrije leventje’ is voorbij; je hebt de verantwoording voor een kind.
Ik herinner me nog goed dat ik – toen ik voor het eerst moeder werd – vaak dacht als we even weg wilden: “o, nee, dat kan niet, we hebben een kind”. Het beperkte je in je vrijheid om te doen en te laten wat je wilde, en je was in één keer verantwoordelijk voor een wezentje dat van jou afhankelijk was. Daar had ik van te voren nooit zó over nagedacht. Dat weet je ook pas echt als je het ervaart. Vanaf het moment dat je kind er is, verandert je leven in één keer. En het is onomkeerbaar, en 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Jij bent verantwoordelijk!
Vanzelf
Er wordt soms gedacht dat opvoeden vanzelf gaat. Dat lijkt ook haast zo te zijn, want er is geen school voor ouderschap. En toch kun je het niet alleen. Er wordt veel van ouders verwacht; je moet je kind opvoeden tot een zelfstandig verantwoordelijk persoon. Maar … hoe dan?! Het gaat niet altijd van een leien dakje. En niemand kan het alleen. Je hebt hulp nodig van je omgeving. Van je ouders die je kunnen helpen en adviseren, familie waar je op terug kunt vallen, vrienden, buren, ‘collega’ouders op school. Niemand kan het alleen.
In ‘Omdenken is stom’, Omdenken door kinderen, staat het als volgt omschreven:
