Zinvol
Het was ’tijd’ om mijn blog te schrijven. En eerlijk gezegd: ik had geen idee waarover. Toen ik zo nadacht over wat zinvol zou zijn voor de ander om te lezen, kwam bij mij boven waar ik me eigenlijk heel druk over kan maken de laatste tijd. Maar … dacht ik … dat heeft niets te maken met coaching.
Waar heb ik het over
Het gaat over het onderwerp vaccineren (tegen Covid). En dan met name de vaccinatie van kinderen die momenteel ‘aan de beurt zijn’. Nu wil ik eerst even zeggen, dat iedereen vrij is erover te denken wat hij of zij wil. Het is een persoonlijke beslissing. Maar ik ben eerlijk gezegd best bang, dat – als ik mijn mening hierover deel – het mij lezers gaat kosten. Maar dat is dan maar zo. Ik vind het eigenlijk heel erg, dat ik daar bang voor ben. Het voelt alsof ik niet mag zeggen wat ik vind. Dat ligt natuurlijk in de eerste plaats bij mijzelf. Ik moet mij niet laten leiden door wat een ander vindt, want ik mag vinden en zeggen wat ik wil. Maar als ik soms lees en hoor van mensen en zelfs families die tegenover elkaar komen te staan, dan kan ik wel huilen. Gelukkig is dat bij ons niet zo, maar het laat wel zien hoe erg een verschil van mening kan ingrijpen in levens.
En dat is eigenlijk het onderdeel waar ik het over wil hebben.
Mag jij denken wat je wilt?
Of krijg je mensen tegenover je omdat je iets anders vindt dan zij? Ik word er zo ontzettend verdrietig van als ik zulke schrijnende dingen hoor: dat ouders boos zijn op hun kinderen omdat die anders denken dan zij (en andersom ook natuurlijk). Of broers en zussen die elkaar niet meer willen spreken. Verschrikkelijk! Blijkbaar is het voor sommige mensen erg moeilijk om de ander te blijven respecteren, ook als hij of zij er een andere mening op na houdt.
Waarom is dat (in dit geval) zo moeilijk?
Ik denk dat daar verschillende oorzaken voor aan te wijzen zijn, die vaak als basis angst hebben. In het geval van (niet) vaccineren speelt de angst om ziek te worden of angst voor bijwerkingen een grote rol. Als je bang bent dat die ander iets overkomt kun je boos reageren. En dat is heel erg jammer. Want onder die boosheid zit dan dus angst. Het zou beter zijn om die angst uit te spreken in plaats van boos te worden. Als je vertelt dat je bang bent en dat je je zorgen maakt kan het je relatie juist verdiepen. Als je boos wordt zal het ten koste gaan van je relatie.
Verder kan men denk ik bang zijn om ‘anders te zijn‘, bang om anders te denken dan de meerderheid. Angst om ‘buiten de boot te vallen’. Dat kan maken dat je je gaat aanpassen, en de mening van de meerderheid gaat aannemen, en de andersdenkenden dan gaat veroordelen om jezelf sterker te voelen. Deze angst om afgewezen te worden herken ik ten diepste ook wel bij mij zelf. Je denkt (ik denk) toch snel: ze vinden me vast eigenwijs, ze zullen me wel afwijzen. ik hoor er niet meer bij, misschien krijg ik wel vijanden, enz. (Het is nu al wel duidelijk welk standpunt ik heb verwacht ik 😉 Ik hoor dus bij de minderheid, en ben – in dit geval – tegen vaccineren.) Het zal duidelijk zijn, dat je eigen mening kracht bijzetten door de ander te veroordelen niet bijdraagt aan de vrede.
Er tussenin
Er zijn (gelukkig) ook mensen die eigenlijk tussen twee meningen in zitten. Dan laten ze zich vaccineren uit een soort van gemakzucht. Hun reden is: Als je je niet laat vaccineren kun je geen feestjes meer bezoeken, kun je niet op vakantie naar het buitenland, kun je straks misschien niet meer naar een restaurant, doet mijn werkgever moeilijk, krijg ik misschien problemen in mijn werk. Dan maar liever vaccineren. Ik heb van verschillende mensen gehoord dat ze eigenlijk wel twijfelden, maar dat het anders zo lastig werd. Ongemerkt een soort van dwang/drang dus. Door de beperkingen, door oordelen van anderen. Dan is er dus eigenlijk geen respect voor jouw mening. Je voelt je gedwongen om iets te doen. (Deze mensen veroordelen je niet zo snel, omdat ze het eigenlijk wel met je eens zijn).
Hoe raakt het aan mijn coaching
De ondertitel van mijn website (voor volwassenen) is ‘ Zijn wie je bent‘. En mijn praktijk (en websites) hebben niet voor niets de naam ‘Ik ben ik‘. Dat is voor mij namelijk van wezenlijk belang. Dat je kunt en durft te zijn wie je bent. Iedereen is anders, maar je mag er zijn. Met al je eigen gedachten en meningen. Niemand heeft het recht om jou daarop af te keuren. Ze kunnen het er misschien niet mee eens zijn, maar dat is iets anders. Een oordeel vellen over iemand omdat hij anders denkt dan jij is niet eerlijk. En dat blijkt nogal moeilijk te zijn: iemand blijven respecteren, ondanks dat hij of zij misschien het tegenovergestelde denkt van wat jij denkt. Ik heb hier ook al vaker over geschreven (zie bijvoorbeeld deze blog, over trouw zijn aan jezelf, of deze over vrijheid van meningsuiting). Ik vind dit dus een ontzettend belangrijk onderwerp, en de basis voor goede relaties. Dat wil ik jou dus graag meegeven.
En over vaccinaties?
Intussen weet je dus al hoe ik denk over (deze) vaccinaties (maar daar gaat het dus eigenlijk niet om 😉 ). Maar ik wil het ook durven delen, omdat iedereen mag vinden wat hij vindt. En ik maak me er nogal druk om, dus ik spreek me er graag over uit.
Hoe denk ik er over
Ik vind het vreselijk dat kinderen gevaccineerd gaan worden. Niet de mogelijk om het te doen, maar hoe er over gesproken wordt. Dat geldt trouwens voor het hele vaccinatiebeleid. Het lijkt meer op een reclamecampagne. En je wordt er mee ‘doodgegooid’. Als je anders denkt moet je wel gek zijn, want ‘iedereen doet het’. ‘Wanneer mag jij’, wordt er gezegd. Het is een feestje waard als je gevaccineerd bent. En, begrijp me goed, als iemand dat graag wil moet hij vrij zijn om dat te doen! (De een heeft er ook meer reden toe dan de ander.) Maar als iemand het niet wil, respecteer dat dan ook.
En verder
Wat ik ook zo erg vind is, dat er (in het begin van de coronacrisis) niemand bij een (stervende) oudere mocht. Waarom mochten de ouderen niet zelf bepalen wat ze wilden. Als ze al stervende waren, waarom mocht er dan niemand bij hen komen? Wat onmenselijk om iemand alleen te laten in zijn sterven. En als een oudere liever het risico wilde nemen om corona te krijgen, en wel mensen om zich heen wou houden, in plaats van geen corona te krijgen (hopelijk) en in eenzaamheid te moeten leven, waarom mochten de ouderen dat niet zelf bepalen. Weet de overheid wat goed voor die mens (voor ons) is? Ik vind het werkelijk onmenselijk.
De kinderen/jongeren
En nu het om kinderen/jongeren gaat maak ik me extra druk. Kinderen worden niet (echt) ziek van Covid. En ze overlijden er al helemaal niet aan (uitzondering daargelaten). Hoezo moeten ze dan gevaccineerd worden? Men weet nog niet eens wat de gevolgen zullen zijn. En hoezo: doe het voor de ander. Die ander kan zichzelf toch laten vaccineren als hij/zij dat nodig vindt? Ik vind het zó manipulerend. Je zou je een slecht mens kunnen gaan voelen als je je niet laat vaccineren. Alsof je de ander dan onbelangrijk vindt. En dat wil je natuurlijk niet.
En hoezo: dan mag ik tenminste weer naar een feestje (enz.). Zijn feestjes belangrijker dan je lichaam? Het gaat dus niet om je gezondheid, maar om mee te kunnen doen. (Let wel: dit is allemaal hoe ik er over denk, jij mag zelf weten wat je denkt, daar heb ik geen oordeel over. Ieder kan zelf de risico’s afwegen.)
Ik kan het niet anders zien dan dat kinderen (en wij allemaal) proefkonijnen zijn. Niemand weet hoe het op de lange termijn uitpakt. En als het echt nodig is neem je de risico’s, maar als het niet nodig is, waarom zou je het dan doen? Ik moet hierbij ook denken aan een test die eens met kinderen is gedaan om te zien of ze bestand waren tegen de verleiding van het eten van een marshmallow. Als ze zouden wachten zouden nog een krijgen. Het gaat dan dus om de korte en lange termijn vervulling van wat je graag wilt. En dat is moeilijk, vooral voor kinderen. (Zie hier een filmpje daarover. Zo vertederend.) Denk dus niet alleen aan de korte termijn.
Wie heeft de waarheid?
Ik had vroeger altijd het idee dat de dokter het wel wist, dat de overheid wist wat goed voor ons was enz. Daar ben ik door de jaren heen wel in veranderd. Het zijn allemaal ‘gewoon mensen‘, met verschillende opvattingen. Niemand weet ‘het’. Zelfs wetenschappers (die het zouden moeten ‘weten’) verschillen op allerlei (alle?) gebied van inzicht. Hoezo zullen zij het dan wel weten. Welke ‘zij’ hebben gelijk? Het gaat er uiteindelijk om, dat je je eigen logica en inzicht volgt. Je bent verantwoordelijk voor jezelf. Je mag zelf weten wie en wat je wel en niet vertrouwt (gelooft). En als de ander iets anders vindt: helemaal goed. Dat mag hij zelf weten. Wie bepaalt wie zich aan wie moet aanpassen. Wie heeft ‘de waarheid‘. We zijn allemaal gelijk; doe wat je hart (en je geweten) je ingeeft, dat is altijd het beste (ook als het eens verkeerd uitpakt). Je hoeft je niet aan te passen aan elkaar.
Bij voorbeeld
Ik moet in dit verband denken aan de DES-dochters. (Voor degene die niet weet wat dit zijn: DES-dochters zijn vrouwen die tussen 1947 en 1977 geboren zijn uit een zwangerschap waarbij de moeder DES kreeg voorgeschreven. Nederland telt circa 50.000 DES-dochters. Zij kunnen vanwege hun blootstelling aan DES te maken krijgen met diverse gezondheidsproblemen. Zelfs de kleinkinderen kunnen er nog gevolgen van ondervinden. Lees meer hierover op deze site.) Dit bevestigt dat blind vertrouwen nooit goed is. Je kunt niet alles weten en voorkomen, en het kunnen ‘goede bedoelingen’ zijn, maar laat ieder alsjeblief de vrijheid om zelf te kiezen.
Zo, ik heb het van me afgeschreven. Ik hoop, dat jij hier ook iets aan hebt. En, als je tot het einde gelezen hebt: Dank je wel! Ik hoop dat je blijft (maar ik calculeer in dat er mensen zijn die hierdoor weggaan). Je hoeft het niet met me eens te zijn, ieder maakt zelf zijn keuzes (als het goed is).
Mocht je het op kunnen brengen om te reageren: dat zou ik (stiekem toch 😉 ) heel fijn vinden. Ik wens je veel wijsheid en kracht toe om te kiezen wat jouw hart je ingeeft, voor nu en voor altijd.
Liefs, Inge